सांत्वन
काल एक आमचा मित्र गेला. वर्गमित्र नव्हता पण आम्ही एका शाळेत होतो. एक दोन वर्ष लहान असेल पण शाळेला एकत्र जाणे, कौटुंबिक परिचय, सुट्टीत एकत्र खेळणे, कालांतराने त्याचे शिक्षणासाठी आणि आमची नोकरी निमित्य एका गावी येणे, आणि मध्यंतरी सुटलेला संपर्क परत सोशल मिडियामुळे प्रस्थापित होणे, विविध राजकीय - सामाजीक आणि धार्मिक गोष्टीत सहभागाने परत एकदा ऋणानुबंध तयार होणे हे आजकाल सर्रास आढळणा-या चक्रातून आमचा ही झालेला प्रवास
आणि काल सोशल मिडियावरच त्याच्याबद्दल कळलेली बातमी. वयाच्या ४३-४४ मधे तो गेला. केवढा प्रचंड आघात त्याच्या कुटुंबीयांवर झाला असेल. नात्यानुसार जवळच्या व्यक्तीला सावरायला वेळ लागेल. सोशल मिडियापासून ते प्रत्यक्ष घरी जाऊन अनेक जण मानसिक आधार देतील, सांत्वन करतील, आणि कालचक्र पुढे जात राहील
सर्वसाधारण घडणारी ही गोष्ट . पण यात एक महत्वाची व्यक्ती दूर राहते आणि माझ्या मते त्या व्यक्तीला ही आधाराची गरज असते ती व्यक्ती म्हणजे गेलेल्याचा जवळचा मित्र. त्या जवळच्या मित्राचा कदाचित कुटुंबातील सदस्यांशी जवळीक नसते पण ते एकमेकांचे अगदी खास दोस्त आहेत अशी ख्याती मित्र परिवारात असते. तेंव्हा अशा मित्राला ही आधार देणे, त्याला बोलते करणे, त्याच्यावरचा ताण कमी करणे हे इतर मित्रांना नक्की करण्यासारखे आहे.
काहीही असो पण अशा घटनांना इथूनपुढे आपल्याला सगळ्यांनाच सामोरे जावे लागणार आहे.
'जन काय, पळभर म्हणतील हाय हाय!
अमोल
२३/१/२२
No comments:
Post a Comment